MarlinDe Geheugen Groeve op mijn zolder
Die sensatie van de harde metaalachtige tik als teken van same player shoots again. Hij ging door merg en been maar je was apetrots op een vrij spel. Want je had toch maar een gulden bespaart…
Met een half oog gluren naar de snackbar-eigenaar en dan de grens opzoeken van TILT. Want met dit spel kon je tenminste je eigen lot nog enigszins sturen. Dreigde de bal in het meest linker gootje te komen? Een subtiel klapje tegen de rechterkant van de automaat was genoeg om je in de race te houden.
Zou er ergens in Nederland in een café of een snackbar nog een analoge flipperkast uit de jaren ’70 staan? Zo één waarvan de puntentelling nog bestaat uit klapperende getallen (feitelijk verborgen mechanische schijven waar 0 tot 9 op de rand stond)
en als begeleidende muziek alleen een suf robotachtig deuntje. Voor 50 cent kreeg je 3 ballen. God, wat zou ik graag op zo’n kast nog een keer willen spelen.
Bij een analoge flipperkast is nog niet alles vervangen door nullen en enen
Het moet dus een kast zijn zonder digitale techniek. Het is dezelfde analoge ervaring die ik samen met Koolhoven deel bij het kijken naar Ben Hur uit 1959. Omdat nog niet alles vervangen is door pixels en nullen en enen, is het spelen op een analoge flipperkast anders. Met spierkracht kun je zelfs nog het verloop van het spel beïnvloeden. En daarmee ben ik echt een nostalgische zak geworden…daar heeft u gelijk in lezer maar ik schaam mij er niet meer voor.
Ik kan nog wel even door mijmeren over deze ‘speelautomaat’ die ik tot mijn achttiende heb voorzien van kwartjes en later hele guldens. Aan de OudeGracht, bij amusementshal Fortuna in Utrecht, naast de Rembrandt-bioscoop, flipperde ik in mijn middelbare schooltijd mijn zakgeld naar de haaien. Zelfs toen Fortuna al voornamelijk bestond uit video-game-kasten en gok-auatomaten, moest ik toch altijd even flipperen. Het was meer een warming-up voor Pac-Man, Lady Bug en Donkey Kong.
‘Tommy, the Pinball Wizard’ van de Who – de eerste rockopera ooit
Ik moet ook meteen denken aan Tommy, de blinde Pinball-wizard. Een van de eerste rock-opera’s, met muziek van de Who. En een aanstellerige Elton John. Hij kwam in 1975 uit als film. Vreemd. Ik was toen 9 jaar. Ik kan de musical nog niet gezien hebben. Mijn oudere zus Caroline, die een goede muzieksmaak had, moet mij over de film verteld hebben. Zij had ook de elpee met de muziek die ik stiekem wel eens draaide. Maar of ik de tekst kon volgen… Daar heb ik dus zelf een herinnering van gemaakt. Dat kan niet verdommen. Ik heb goede herinneringen aan het verhaal over een blinde jongen die zijn vader de minnaar van zijn moeder ziet vermoorden en de opdracht krijgt om zijn ogen en oren te sluiten. Door het trauma wordt hij doofstom en blind. Maar hij blijkt wel een flippertalent te zijn, puur op gevoel. De tekst en de muziek van ‘See Me, Feel me, Heal me’, emotioneerde mij als kind enorm. Wat een melodrama!
