MarlinDe Geheugen Groeve
Het euforische gevoel als je het laatste scherm had bereikt en er een heel opvallend, mechanisch melodietje klonk , terwijl Daisy verscheen. OH! Daisy. OH! Daisy.
Wanneer kwam Super Mario, de nors kijkende loodgieter met grote pet en tuinbroek, in mijn leven? Het moet toch eerder geweest zijn dan 1998. Toen kocht ik op huwelijksreis met mijn vrouw Irene in de tax free winkel een gameboy waar standaard het spel SuperMario op stond. Daar heb ik een sterke herinnering aan. Nog zwart-wit, grove pixels maar wel stereo sound! OH! Daisy. We vonden dat toen wel grappig. Een solo spelletje kopen op het moment dat je nooit meer solo bent. Al in het vliegtuig klikten we SuperMario van level naar level. En wat een lekker gevoel als je zo’n muntje op at en je plotseling een stuk groter was…
Maar SuperMario ontmoette ik als eerste in de video-game Donkey Kong in de jaren ’80. In de snackbar in Bilthoven na school een vast tijdverdrijf. Voor een gulden kreeg je 3 levens maar als je natuurlijk een bepaalde score bereikte kreeg je een leven er bij. Dat was de uitdaging. Volgens mij was SuperMario toen een timmerman (tuinbroek en grote pet) die weerstand moest bieden aan een gorilla die vaten wijn naar beneden gooide.
