Marlin🦷🦷 burkunk.nl (blog)
In de vorige posting beschreef ik hoe aan het begin van de 20e eeuw op het Internet Hyves zich vrij plotseling aandiende. Enthousiast maakte ik in 2006 een account aan. Het was mijn debuut op social media. Termen die toen nog helemaal niet gangbaar waren voor deze nieuwe verschijnselen maar nu tot het standaard taalgebruik behoren. Nu ik die eerste 10 jaar van mijn activiteiten op deze nieuwe platforms in gedachten laat passeren, voelt het als de prehistorie. En je hebt snel de neiging om de opkomst van de online gemeenschappen door elkaar te halen met andere, nieuwe media-vormen die toen opkwamen en hun plaatsje gingen opeisen naast de bestaande media als kranten, tijdschriften en TV.
Hyves en Facebook waren online gemeenschappen waar je lid van werd en waar je volgers of vrienden kon maken. Dergelijke ‘nieuwe’ media waren weliswaar informatiedragers (media) met heel veel verwijzingen naar andere media. Maar in essentie waren ze bedoeld als digitale ontmoetingsplaatsen van gelijkgestemden rond een onderwerp. Zo was ik als wielertoerist lid van de ‘geschoren benen’-Hyves. Maar je had op je Hyves geen timeline waar nieuwe postings over geschoren benen verschenen. Daarvoor moest je naar geschorenbenen.hyves.nl.
Heel iets anders dan Facebook, Twitter, YouTube en LinkedIn die in deze tijd ook een Nederlandse versie kregen. Een videokanaal als YouTube (2005) was niet echt ingericht als een community maar gewoon een alternatief uitzendkanaal. LinkedIn had geen timeline met postings maar was gewoon een online en altijd up-to-date adresboek voor je werkcontacten. En Twitter was meer een microblog richting een bepaalde publiek dat bereikt werd door een #. Ik weet nog goed dat ik door de #obama plotseling uit de eerste hand nieuws kreeg over de Amerikaanse verkiezingen. Veel sneller dan het toen op nu.nl stond. Maar het was niet zo dat Obama mij ook het volgen was. Dat was puur eenrichtingsverkeer.
Al mijn vrienden vonden Hyves en Facebook maar idioot en kinderachtig
Toch kun je, ook al heb je misschien in 2023 nog te weinig afstand tot je onderwerp, wel stellen dat het fenomeen van een onderdeel zijn van een gemeenschap op een platform zonder elkaar fysiek te zien, nieuw was. Niet gehinderd door tijd en ruimte werd het mogelijk om met mensen allerlei informatie te delen. Je volgers bleken achteraf toch iets minder echte vrienden te zijn of te worden. Het waren meer kennissen waarmee je een of andere belangstelling of verwantschap deelde. Een nieuw fietsframe, een recept, een oude schoolfoto of verwijzingen naar andere content op het web die specifiek te maken hadden met een gedeelde interesse.
Mijn beste vrienden zaten toen in deze begintijd niet op Hyves of Facebook. Integendeel: iedereen vond het maar idioot en kinderachtig. En omgekeerd bouwde ik allemaal nieuwe contacten op die ik ‘in real live’ nooit zou ontmoeten. De digitale en de echte wereld bleven strikt gescheiden wat mij betreft, althans zo voelde dat toen. Dat is niet helemaal waar. Via Twitter en mijn blog ontmoette ik bijv. In 2010 een jongen die wilde praten over oude fietsframes en de techniek van het bloggen. Hij zag mij als autoriteit. Ik sprak af ‘in real life’ en we deden een koffie in Amsterdam. Hij wees mij op een vacature bij zijn oude werkgever. Die had ik niet gezien. Hij gaf mij veel voorinformatie, ik stuurde een mail en werd na een paar rondes aangenomen. In die zin had ik die baan in de fysieke wereld te danken aan de digitale wereld (Twitter).
Na 2010 kwamen qua ‘socials’ de accounts FourSquare, Instagram, Pinterest en Strava er bij. Tot 2022 kwam daar alleen nog maar BeReal bij maar toen was ik al weg bij Facebook en Twitter. De stap naar SnapChat is mij helaas nooit gelukt. Omdat mijn kinderen mij terecht weigerden te accepteren als volger had ik als vijftiger geen intieme vrienden die ‘snapten’. En die dit laatste kanaal ook snapten. Dat was voor de jeugd. Maar dan zijn we eigenlijk al beland in de periode van detoxing en langzame afbouw.
De ‘geschoren benen-Hyves’ werd al snel een reclamezuil van Niveau
In een blogposting uit 2010 (u kunt hem lezen als u deze tag van mijn blogposting aanklikt, ook zo’n fenomeen dat niemand meer op een blog gebruikt) vond ik trouwens al een bespiegeling van mezelf over het gevaar van social media. Ik citeer hier de Marlin van 12 jaar geleden, die al scherp zag (al zeg ik het zelf) dat opdringerige adverteerders funest zijn voor de authenticiteit van postings.
Zie: de posting uit 14 april 2010: “Snel ‘jouw soort mensen’ vinden via social media”
Als wielrenner was ik lid van de geschoren benen-Hyve, een exotisch gezelschap van geestverwanten met dezelfde hobby. Geweldig dat je op het web met een wielrenner kennis kan delen over de beste ontharingsmethoden. Een voor mannen nog altijd gênant onderwerp. Op het moment dat de productmanager van Nivea besloot om te gaan banneren op deze pagina en erger nog: ging proberen om als nep-vriend lid van deze Hyve te worden haakte ik, en met mij de meeste users, direct af. Niveau gooide dus als ‘merk’ haar eigen glazen in. En Hyves sloeg de verkeerde weg in door de banners zo’n prominente plaats te gunnen op de pagina want heel veel leden die ik ken zijn alweer afgehaakt, zeker onder de volwassen doelgroep. Op Facebook is het nog rustig met schreeuwende banners maar ook daar liggen de verkopers op de loer.
In posting 3 (maart 2023) verder met de vraag wat een social media account na 15 jaar activiteit doet met je wereld- en zelfbeeld.
Marlin
