MarlinDe Geheugen Groeve op mijn zolder
Met Kerst in de Grote Zaal samenkomen met alle groepen en het lied Buiten is er wind en regen zingen. Geen onduidelijk verhaal over Jezus van Nazareth. Nee, we zijn gewoon in Bilthoven en buiten is het koud en binnen is het licht. Want ‘daar zijn gedachten naar elkander toegericht’.
Kerst voor ongelovigen op de WP
Toen in 1975 liepen we vanuit de Zaagtand naar de Grote Zaal in het U-gebouw. Dat was natuurlijk voor de gezinsgroepen (die gewone jongens in mijn dorp een klas noemden) al een kijkje in de wereld die nog voor ons lag, negen jaar was ik. Het was een immense zaal met zelfs een balkon. Daar liepen de oudere werkers. Een spannende omgeving.
Er stonden lange tafels met kerststukjes. Brandende kaarsen. En een kerstboom op het podium.
Ik kan mij niet meer goed herinneren of er nu een orkestje was of dat er een geluidsband speelde. Een ding was zeker: we openden steevast met het lied ‘Buiten is er wind en regen’. Ik kende de tekst uit mijn hoofd. Ik zong met volle borst mee. Heel toegewijd. Normaal was ik meteen gaan klooien door voor de grap een andere tekst te zingen. Nee, dit was het enige lied van die maffe school dat ik echt serieus nam. Het ontroerde me. Nog steeds eigenlijk.
De website “Vrije Schoolliederen’ zegt over dit lied:
De oorspronkelijke liedtekst van dit Franse herderslied (=bergerette) is het gedicht ‘Les tendres souhaits (=de tedere woorden) van de dichter Charles-Henri Ribouté (1708-1740), dat in de tweede helft van de 18e eeuw op muziek werd gezet door Antoine Abanèse, al schrijven ook velen deze muziek toe aan Giovainni Pergolesi (1710-1736).
Nou, onze Kees Boeke deed dat ook want in ons liedboek staat niet meer dan ‘Pergolese’ (18e eeuw). Ik vond op YouTube een Franse versie van dit lied, misschien wel de oorspronkelijke muziek.
