MarlinDe Geheugen Groeve op mijn zolder
De nummers van de Rolling Stones albums Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main Street brengen mij nog altijd direct terug naar mijn puberteit. Een paradoxale mix van opstandige gevoelens tegen de volwassen wereld en de behoefte zelf daartoe te willen behoren.
Mijn puberbrein heeft het nooit willen weten maar de periode dat de Rolling Stones deze albums opnamen, luidde een soort einde van de vredelievende, tolerante en emancipatoire geest van de jaren ’60 als tijdvak in. Dit roepen muziekhistorici natuurlijk achteraf maar als je onderstaande video bekijkt is het toch aangrijpend en misschien klopt het wel.
De moordaanslag op een donkere man in het publiek door een Hells Angel-bewaker – tijdens het gratis concert dat de Rolling Stones gaven in 1969 op het ijspeedway-terrein in Altamont (California) – is verschrikkelijk om te zien. Zeker in de context van de tekst die Jagger op dat moment aan het zingen is.
I pray, that it’s all right. It’s all right…
Jagger wist niet wat er aan de hand was en in dit soort panieksituatie’s is het natuurlijk altijd beter om een optreden door te zetten. Hoe cynisch is het dat hij na de moordaanslag (de man zou na het concert aan zijn verwondingen overlijden) nog op het podium in het nummer ‘Streetfighting Man’ zingt:
I hear the sound of marching, charging feet, boy
‘Cause summer’s here and the time is right
For fighting in the street, boy
But what can a poor boy do
Except to sing for a rock ‘n’ roll band
‘Cause in sleepy London town
There’s just no place for a street fighting man
No
Inderdaad het einde van de jaren ’60.
