Marlin 
Karel Appel schildert dingen die mijn schele nichtje ook kan schilderen.
Dat is natuurlijk een veel gehoord commentaar op het kinderlijke werk van onze Hollandse primitief. Maar helaas ben ik ook nooit verder gekomen dan zulke opmerkingen. Ik weet nog goed hoe ik vroeger hier met kunstbroeder R. een slap saucijzenbroodje zat weg te werken (deze ruimte was vroeger het museumrestaurant) 
en dan ook vaak dacht: wat een kleurrijk geklieder maakt die man toch. Het zegt me niets. Het feit dat het nu als kunstwerk wordt gepresenteerd en niet als wanddecoratie maakt het alleen maar erger. Dat die bloem in het midden bedoeld was als mozaïek dat door licht van buiten moest oplichten is mij destijds ontgaan (vroeger was dit een buitenmuur met een raam) . Een ding valt mij in deze nieuwe setting wel op. Als je het kunstwerk van grote afstand bekijkt wordt het beter want dan gaat het meer leven in relatie tot het plafond en de zijwanden. Ik zie plotseling een vogel, een kind en een bloem opgesloten in een doos; je hoort ze wanhopig schreeuwen om verlossing.
Karel Appel schildert dingen die mijn schele nichtje ook kan schilderen. Dat is natuurlijk een veel gehoord commentaar op het kinderlijke werk van onze Hollandse primitief. Maar helaas ben ik ook nooit verder gekomen dan zulke opmerkingen. Ik weet nog goed hoe ik vroeger hier met kunstbroeder R. een slap saucijzenbroodje zat weg te werken […]
