MarlinBekijk de Geheugen Groeve op mijn zolder
De pregnante geur van verse vis. Op je hand nog een paar van die zilverachtige schubben. Er ging een siddering door mij heen als ik dan eindelijk een voorntje had gevangen. Er was nog geen Insta om een foto te posten van de vangst. Daarom deed ik ze maar in een emmer. Ook stoer.
Blijven doorgaan met dansen op het water, terwijl de maangodin vindt dat je eigenlijk naar huis moet
Dat overkwam de sterren in het sprookje van de WaterLelies in de Efteling. Als kind voelde ik mij ook enorm in mijn element langs de waterkant. Urenlang vissen bij ‘De Bult’, in een oer-Hollandse sloot. Rietsigaren, zwanenbloemen, kroos, witte en gele plomp, plompebladeren en een open plek om je dobber in te leggen. Brandhelder water. In zo’n open plek zag ik dus de enige keer van mijn hele leven een snoek staan. Precies zoals op de schoolplaat van Koekkoek.
Het achterste gedeelte van het voorntje bleef een tijdje zwiepend door het water bewegen, een rode stofwolk achterlatend
God, wat heb ik daar, onder aan de afslag Maartensdijk / Bilthoven van de A27 vaak met vriendjes afgesproken. Ik ving eigenlijk alleen maar voorntjes. Maar ik was apetrots op mijn vangst in de emmer van mijn moeder. Volgens mij zette ik ze terug. Een keer sneed ik met mijn zakmes, in een nieuwsgierige opwelling, zo’n rietvoorntje doormidden. Ik zette de twee delen weer terug in de sloot. De kop zonk als een lekke onderzeeboot direct naar de bodem. Alleen het achterste gedeelte bleef een tijdje zwiepend door het water bewegen, een rode stofwolk achterlatend. Dat werd met geschreeuw door mij bevestigd. Kinderen zijn sadistisch. Ik zou dat nu niet meer over mijn hart kunnen verkrijgen.
