MarlinBekijk de Geheugen Groeve op mijn zolder
Houterig en krakend gingen de leliebladeren open. Een elfje begon te dansen. Er klonk een maf deuntje. Als kleuter stond ik te springen van geluk. Daarna ging de lelie weer dicht. De exacte inhoud van het sprookje kan ik mij niet herinneren. Er was een heks. Die was boos. De elfjes zaten gevangen in de lelies. En er waren kikkers die muziek maakten.
Blijven doorgaan met dansen op het water, terwijl de maangodin vindt dat je eigenlijk naar huis moet
De ‘Indische Waterlelies’ heette de attractie. Dat besef ik mij nu pas. In mijn geboortejaar werd zij in de Efteling geopend. Zo’n vijf jaar later, het moet 1971 zijn geweest, ging ik met mijn ouders de enge grot in. Toentertijd was ik onder de indruk van dat krakende mechanisme in het donker, waarbij plotseling een elfje uit een lelie opdook. Een verzameling analoge ponsplaten zorgde voor de illusie van beweging, lees ik achteraf op ‘Eftepedia‘.
Vroeger waren deze bloemen sterren, die samen met de Maan en de andere sterren ‘s nachts dansten op het water. Op zekere morgen luisterden er enkele sterren niet, toen de Maangodin hen riep om mee terug naar de hemel te gaan. Ze dansten en dansten, tot de heks verscheen en hen voor straf veranderde in waterlelies.
Het verhaal van de sterren die uit hoogmoed niet wilden stoppen met dansen is mij volledig ontgaan. Ook het feit dat de bedenker van het sprookje Fabiola , de toemalige Koningin van België, was. Wel besefte ik ergens in de verte dat die elfjes iets verkeerds hadden gedaan. Ze zaten immers gevangen.
Ach, zo zitten we allemaal gevangen in onze eigen ambities en verwachtingen. Dat zeg ik 53 jaar later. Of je nou de hele nacht wilt dansen of een KOM verbeteren – het is steeds een kwestie van loslaten.
