MarlinBekijk de Geheugen Groeve op mijn zolder
‘Mag ik een keer door de lens kijken, papa? De dubbelogige Yashica was een fascinerend apparaat: je keek van boven in de zoeker, je hield hem op taille-hoogte en je zag alles in spiegelbeeld in de zoeker. Althans: draaide je naar rechts dan ging je beeld naar links.
Het is een beeld uit mijn vroegste jeugd: mijn vader die de camera niet voor zijn oog heeft maar van boven kijkt. Die staande, rechthoekige camera met twee lensen en een oplapbare zoeker zag er heel anders uit. Je had meteen het idee dat je een reclamemodel was en mijn vader een snelle fotograaf. Ik vond het als kind al professionneel er uit zien. Mijn vader was echt een beroeps… Maar ik ben geen Paul Huf, hoor, zei hij altijd bescheiden.
Laatst zag ik een mooie biopic van Lee Miller, de stoere fotografe uit de Tweede Wereldoorlog die in de badkuip van Hitler (Prinzregentenplatz 16, Berlijn) ging zitten en zichzelf fotografeerde met een washandje van de Führer. Zij fotografeerde met een dubbelogige camera. Dat was er één volgens mij van Duitse makelijk: een Rolleiflex uit de jaren ’30.
Mijn vader zweerde bij zijn Yashica 635 in de jaren ’60 en ’70 want het was ‘6 bij 6’. Als kind begreep ik die opmerking nooit. Later begreep ik dat dit met het formaat te maken had van het beeld. De meeste camera’s in de tijd dat mijn vader begon met fotograferen waren kleinbeeld. 35mm formaat (24 x 36 mm). De Yashica van mijn vader had een beeld van 60 bij 60 mm. Het 6×6 formaat had dus ongeveer 4x meer beeldoppervlak, wat resulteert in minder korrel in de foto’s, hogere beeldkwaliteit, meer detail en betere lichtgevoeligheid.
Dit verschil in beeldformaat was een van de belangrijkste redenen waarom professionele fotografen destijds de voorkeur gaven aan middenformaatcamera’s zoals de Rolleiflex en de Yashica boven de kleinbeeldcamera’s.
