MarlinDe Geheugen Groeve op mijn zolder
Donald Duck heeft mijn beeld van de Verenigde Staten blijvend beïnvloed. Het vrolijk weekblad bood mij tot diep in mijn middelbare schooltijd een oase van rust en tevredenheid.
Amerika was een ver land aan de andere kant van de oceaan bevolkt door exotische watervogels. Waar de neefjes Kwik, Kwek en Kwak zonder ouders maar met hun oom in één huis leefden. Zij met een riem om hun boeken naar school liepen. Waar enorme ijskasten in de huiskamers stonden en de huizen een groen gazon zonder tuinhek hadden. De Duckstadbode elke dag op dat gazon werd gesmeten en oom Dagobert elke dag een duik deed in een zwembad vol met goudstukken en daarna in een hele lange auto naar Oma Gans reed, die dan weer op een primitieve boerderij woonde en in een tuinbroek rondliep. Het was eigenlijk te gek voor woorden.
Ik zou gezworen hebben dat de vermelding HET VROLIJK WEEKBLAD altijd op de cover heeft gestaan. Google leerde mij: 1970: Op de voorplaat verdwijnt de subtitel “Een vrolijk weekblad”. Vanaf 01-1985 komt deze weer terug. Net de periode dat ik de Duck stuk las.
