MarlinBekijk de Geheugen Groeve op mijn zolder
Het was een magisch moment om hem te ontdekken in het bos. De rode paddestoel met witte stippen. Ik had hem ook op mijn kapstokje zitten in mijn kamer in de jaren ’70. Een ding heb ik altijd gek gevonden: er woonden zelfs kabouters in, maar hij was wel giftig!
Het moet echt rond 1972 toen ik mij bewust werd van zijn bestaan. Paddestoelen hebben iets magisch. Je noemt ze ook wel kinderen van de nacht want dan groeien ze, plotseling en na een paar dagen rotten ze weg. Deze zwam heet eigenlijk vliegenzwam maar dat bekt niet lekker. De paddestoel spreekt iedereen tot de verbeelding. In de middeleeuwen werden padden geassocieerd met duivel, vergif en hekserij. Hetzelfde gold voor paddenstoelen: vreemd, plotseling verschijnend, soms giftig – daarom lag de combinatie pad + stoel (stoel van de pad, duivelsdier) voor de hand als volksnaam. Als kind vond ik het meer een paddekruk. Dat gif heb ik altijd fascinerend gevonden. Dat die witte stippen eigenlijk restanten zijn van een vlies dat de jonge paddenstoel in het begin volledig omhult, wist ik toen nog niet. Dat realiseerde ik mij pas schokkend laat. Niks ronde stippen. Het zijn stukjes velum! Later leerde ik van J.P. Thijsse. notabene (Verkade-album Herfst) dat het gif ook overdreven is. Je wordt er gewoon high van. Dat vonden de dominees natuurlijk in calvinistisch Nederland een groot gevaar en daarom begonnen zij deze hagepreken tegen mijn vriend.
Toch hou ik nog steeds van die hoed met witte stippen. Elk jaar vier ik het uitbundig als ik de eerste weer gevonden heb. Dit jaar fietste ik over het Bergse pad bij Ankeveen. Daar stond weer zo’n kind van de nacht.
