Marlin🦷🦷🦷🦷🦷 Netflix-serie (drama, horror)
Aan het einde van de eerste aflevering van de Neflix-serie ‘1899’ klinkt verrassend de pokoe ‘The White Rabbit’ van Jefferson Airplane uit 1967. Dat is heel vervreemdend in een kostuumdrama dat zich aan het einde van de negentiende eeuw afspeelt. Maar luister eens goed naar de tekst:
One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the ones that mother gives you
Don’t do anything at all
Go ask Alice
When she’s ten feet tall
(…)
Remember what the dormouse said
Feed your head
Feed your head
Ik kende het nummer wel maar nog nooit was de tekst tot mijn brein door gedrongen. Het viel mij nu pas op dat het nummer gaat over Alice in Wonderland.
De scene in de Netflix serie ‘1899’ waar het nummer onder gezet is heeft daar helemaal niet mee te maken. Lijkt het. We zijn in de salon van het schip en er is net een jongen met een vreemd, expressieloos gezicht als verstekeling in een kast ontdekt. Het is ook best gek om zo’n hippie-nummer uit de jaren ’60 op de achtergrond te horen op een immens stoomschip uit 1899
Titel: 1899
Beoordeling: 🦷🦷🦷🦷🦷
Genre: drama, geschiedenis, horror
Regie: Baran bo Odar en Jantje Friese
Uitzendkanaal: Netflix
Ik zei net ‘pokoe’. Vroeger zou ik waarschijnlijk popsong hebben gezegd in relatie tot Jefferson Airplane maar dat doe ik nu expres niet. Straattaal uit 2022, een setting op een stoomschip uit 1899 en een hippie-band passen totaal niet bij elkaar. Je brein vonkt een beetje van die onmogelijke combinaties als je er aan denkt. En dat zorgt nu voor een mysterieuze sfeer in deze fantastische serie die je brein tot aflevering 8 gevangen houdt. Want we zitten allemaal gevangen in de beperkingen van ons brein. En iedereen heeft wel een konijnenhol waar hij soms in afdaalt op zoek naar verklaringen waarom dingen gaan zoals ze gaan.
Het is belangrijk om goed naar de muziek te luisteren in dit nieuwe drama van Baran bo Odar en Jantje Friese (zij maakten ook de serie ‘Dark’) want het levert soms aanwijzingen op wat er nou precies allemaal aan de hand is op het schip. Dat blijft een hele tijd duister.
De hoofdpersonen in ‘1899’ hebben trouwens ook last van kortsluitingen in hun brein. Soms zien we hele korte flitsen van traumatische gebeurtenissen die personages hebben meegemaakt en die hen nog steeds parten spelen. Het zijn mensen zoals jij en ik, met primaire angsten, woede, heftige verlangens en andere verdrongen emoties die ergens in hun hogedrukpan opgeslagen zitten en te pas en te onpas van zich laten horen. Het onbewuste, de betekenis van dromen, symboliek en rituelen in religies, vrouwenmancipatie, hysterie, seks, ontluikende homoseksualiteit. In 1900 (het jaar dat Freud ‘Die Traumdeutung’ publiceerde) zijn dat natuurlijk de clichématige thema’s waar de bourgeoisie zich mee bezighield.
Iedereen op het schip is op zoek naar de sleutel die uitkomst biedt op vergeving, succes en geluk. En de meeste passagiers hebben, zo blijkt wanneer we de verschillende verhalen achter de passagiers vorm krijgen, allemaal een persoonlijke brief gekregen met als afzender de rederij van het schip. Op de achterkant van de brief staat:
“What is lost, will be found”
Pfff… Spooky. En dat komt allemaal elke dag samen in de salon van het schip bovendeks. Het schip is een afspiegeling van de maatschappij. Onderdeks zitten de arme landverhuizers in slechte omstandigheden hun lot af te wachten. Zij klampen zich vast aan geloof en tradities om te overleven. Maar tegelijk willen zijn in opstand komen tegen de onrechtvaardige verdeling van economische en politieke macht in hun tijd. En de verlossende sleutel, waar overigens Alice in Wonderland ook naar op zoek is (bedenk ik mij nu), gaat in de loop van de serie, zelfs een letterlijke rol spelen. Het zwijgende jongetje dat als verstekeling aan boord is ontdekt heeft namelijk een zwarte piramide bij zich die hij steeds aan iedereen laat zien.
Verder mag ik van mijn huisgenoten niets vertellen. Dus gewoon gaan kijken dus. In de header boven deze webpagina zitten al te veel visuele aanwijzingen. Aflevering 2 ‘The Boy’ eindigt met een nummer van Deep Purple: ‘Child in time’.
