Marlin*** Tentoonstelling (Groninger museum)
Museumtentoonstellingen over een rockband uit het verleden zijn altijd een beetje lullig. Qua inrichting maar ook qua volk dat er op af komt. Het komt toch neer op een beetje dweperige samenscholing van oudere jongeren die op zoek zijn naar hun verloren tijd. En natuurlijk ook naar parafernalia van hun geliefde artiesten: het schoolschriftje waarin de songtekst is neergepend die later een wereldhit zou worden; een afgeragde gitaar; zwart-wit foto’s van de jeugd van de pophelden; de ontstaansgeschiedenis achter het ontwerp van een LP-hoes; een extravagant kostuum dat tijdens een optreden is gedragen. Wat moet je ook anders exposeren? Het gaat natuurlijk om het gevoel dat zo’n rockband (ik wilde bijna popgroep schrijven maar dat kan echt niet meer) opgeroepen heeft.
Titel: ” The Rolling Stones – Unzipped”
Beoordeling: ***
Genre: tentoonstelling
Makers:
Lokatie: Groninger museum
De tentoonstelling Unzipped in Groningen voldoet gelukkig aan al deze clichés. In de eerste zaal beneden in de kelder is het meteen raak: een nagebouwd interieur van het appartement in Chelsea waar Keith, Mick en Brian als twintigers gewoond hebben. Een verrukkelijk studentenkot met volle asbakken, een aanrecht volgestapeld met vaat en op het nachtkastje de LP-hoezen van Muddy Waters en Chuck Berry. Daarna loop je direct naar de bekende filmbeelden van het optreden van het toen nog uiterst brave bandje in het Kurhaus te Scheveningen in 1964. Prachtig om te zien hoe klassieke Hollandse agenten op het podium met getrokken knuppel wanhopig de orde proberen te bewaren, terwijl zij bekogeld worden met stoelzittingen door een uitzinnige menigte. De toon is daarmee gezet.
Daarna wandelen we door de geschiedenis van de band in de volgorde van hun albums en live-optredens. Veel aandacht voor randverschijnselen als de kledingmode van de band, de platenhoezen, ontworpen door kunstenaars als Robert Frank (Exile on Mainstreet) en Andy Warhol (Sticky Fingers) en natuurlijk de bekende vitrines met gitaren.
Ook is het natuurlijk een geoliede applaus-machine over de band die in 1961 werd opgericht en al bijna 60 jaar op het podium staat. Niet voor niets eindigt de tentoonstelling met een half-ronde opstelling van grote schermen, waarmee heel aardig de digitale illusie wordt gecreëerd van een live concert. Door de covid-maatregelen moet je ervoor in de rij staan en dat versterkt het gevoel alleen maar.
Het concert dat de Stones in Cuba in 2016 gaven was voor mij ook meteen de bevestiging dat een goede band eigenlijk op zijn hoogtepunt moet stoppen. Het risico is te groot dat je, wanneer je door blijft gaan, alleen maar oude nummers staat te spelen. Als je eerlijk bent was het na het album Tattoo You (1981) niet veel soeps meer met de Stones. Sindsdien is het concept van de dikke tong uitgemolken en heeft de band in de 20 jaar daarna weinig opzienbarends meer gemaakt. Muzikaal gezien blijven de jaren ’60 en ’70 toch het meest interessant. En iedereen die deze albums uit de oude doos nog steeds letterlijk kan meezingen, moet na de lockdown afreizen naar het Noorden.
Marlin
